Σάββατο 23 Μαΐου 2009

περιοδικό manifesto

Από το περιοδικό manifesto
http://grmanifesto.wordpress.com/%ce%b1%cf%85%cf%84%ce%bf%cf%80%ce%b1%cf%81%ce%bf%cf%85%cf%83%ce%b9%ce%b1%cf%83%ce%b7/

Στην σελίδα αυτή φιλοξενούνται με αντίστροφη χρονολογική σειρά τα εκδοτικά σημειώματα του Θεόδωρου Ε. Παντούλα

Δειλοί μοιραίοι και άβουλοι (ΙΙ)

Στο περιθώριο της κεντρικής πολιτικής σκηνής, κι ενίοτε στο ημίφως της, ετερόκλητα πρόσωπα και ομάδες προσπαθούν, ή ακριβέστερα επί του παρόντος ακαταπαύστως φλυαρούν, για την ανάγκη δημιουργίας ενός νέου πολιτικού σχηματισμού, που εκτός από την όχι και τόσο διάχυτη δυσφορία, θα στεγάσει νέες αντιλήψεις και πρακτικές. Αυτό το πολιτικό υποκείμενο -λένε- θα πρέπει να συγκροτηθεί από τους έως σήμερα παροπλισμένους ανθρώπους και όχι από τα κουρασμένα παλικάρια του παλαιοκομματισμού, που αναζητούν τρόπο να ξεπλύνουν τις δικές τους ανομίες για το τέλμα στο οποίο έχουμε περιέλθει. Ήρθε η ώρα της πολυθρύλητης κοινωνίας των πολιτών. “Δεν είναι δα όλοι παρατρεχάμενοι του συστήματος”. “Το νέο πολιτικό πρόταγμα θα προχωρήσει”, λένε, “όχι απλώς σε αμφισβήτηση αλλά σε ρήξη με την συμμορία του επιχειρηματικού/κομματικού κατεστημένου και εν συνεχεία θα δημιουργήσει προϋποθέσεις αξιοπρέπειας, που θα επαναθεμελιώσουν το κράτος, που θα αναμορφώσουν την εκπαίδευση, που θα παράξουν πολιτική στην θέση της αναίσχυντης και ιταμής συνθηκολόγησης με την αδιαντροπιά και τον βανδαλισμό της ιδιώτευσης”.
Όλα αυτά είναι πολύ ωραία και πολύ αληθινά αλλά δεν είναι έντιμο ούτε να έχουμε ούτε να συντηρούμε υστερόβουλες αυταπάτες. Εξηγούμαι: Στην πραγματικότητα, και παρά τα δημοσκοπικά ευρήματα, δεν υπάρχουν εκείνες οι κοινωνικές δυνάμεις που θα απαντήσουν στο πρόβλημα διότι οι υπάρχουσες είναι αυτές ακριβώς που το συντηρούν με την αχαλίνωτη ιδιοτέλειά τους. Οι δυνατότητες της πολιτικής ανταλλάχθηκαν προ πολλού με το αλισβερίσι των μικρών ή μεγάλων εκδουλεύσεων. Μ’ άλλα λόγια ο εσμός των θεριακλήδων που μας περιβάλλει, αιτείται συμμετοχή στο μάσημα, όχι πολιτική ανατροπή. Η καθολική πολιτική διαφθορά υπάρχει όσο της το επιτρέπει η καθολικευμένη κοινωνική διαφθορά. Οι Έλληνες υπήκοοι, δυστυχώς, δεν αποτελούν κοινωνία πολιτών αλλά πελάτες αυτής της αρνησιπάτριδος αθλιότητας. Είναι μονάδες ακκιζόμενων καταναλωτών, υπό τηλεοπτική και τραπεζική ομηρία, που δυσφορούν και φωνασκούν κάθε φορά που μειώνεται η αγοραστική τους αυταπάτη. Μιλάμε γι’ ανεπίγνωστη αλλοτρίωση. Γι’ αυτό μπορεί να κομπάζει για το ανοίκειο παρελθόν και να οικειώνεται με ευχέρεια και λαχτάρα την τρέχουσα ευτέλεια, την οποία ανοήτως λογαριάζει για “πρόοδο“ και “εκσυγχρονισμό“. Η επίκληση και η προσφυγή σ’ αυτή την υποτιθέμενη κοινωνία πολιτών, που για την ώρα στριμώχνεται για να σταυλίσει και να εμπορευτεί την αξιοπρέπειά της, όταν δεν είναι αισχρός λαϊκισμός, είναι ασύγγνωστη αφέλεια. Στενάχωρη η επισήμανση αλλά επιβεβλημένη, νομίζω, η υπόμνησή της.
Ο τόπος και οι ζωές μας, κατά την γνώμη μου, δεν χρειάζονται απλώς ένα νέο ή αναπαλαιωμένο κόμμα ή απόκομμα. Το πρόβλημα δεν είναι διαχειριστικό. Να φύγουν οι άχρηστοι που μας τυραννούν και να κατασκηνώσουν οι χρηστοί που θα νας υπηρετούν! Το πρόβλημα είναι πολύ βαθύτερο κι έχει να κάνει με την αυτοσυνειδησία και την υπό διωγμό ταυτότητα του νέου ελληνισμού. Δεν μπορεί εσαεί να παριστάνουμε τα ασπόνδυλα μαλάκια. Εκτός από την απελπισία υπάρχει ωστόσο και η μαγιά. Άνθρωποι με φρόνηση και φρόνημα, αλλά καθόλου φρονιμάδα.
Αυτό που αυθωρεί και παραχρήμα χρειαζόμαστε είναι να προχωρήσουμε χωρίς εκπτώσεις στη συγκρότηση ενός κινήματος παιδείας και πολιτικής αγωγής που, αφού αντιπαλαίψει την εργολαβική μαφία που λεηλατεί τον τόπο, ίσως καταφέρει μακροπρόθεσμα να υποσκελίσει την ενδημική αφασία, να ανατρέψει τον τριτοκοσμικό συγκεντρωτισμό και να επιτρέψει την επιστροφή στην πόλη, στους πολίτες, τον πολιτισμό της πολιτικής και σε μορφές κοινοτικής και περιφερειακής αυτοκυβέρνησης. Ίσως τότε ο νέος Ελληνισμός πάψει να παράγει αδιαντροπιά.
Μέχρι όμως να υπάρξει ένα νέο, όντως πολιτικό, υποκείμενο η πιο υπεύθυνη πολιτική μας πράξη έναντι του κυρίαρχου απολιτικού πρωτογονισμού είναι η πολιτική εγρήγορση. Να καταμετρηθεί, επιτέλους, το πολιτικά άστεγο κοινωνικό σώμα. Και αυτός, νομίζω, θα πρέπει να είναι ο πρωταρχικός στόχος των έντιμων πολιτών: η στέρηση της νομιμοποίησης στους υπηρέτες της επιχειρηματικής λωποδυσίας. Διαφορετικά θα έχουμε κατορθώσει ένα νέο αστόχημα. Μια νέα μεταπολίτευση που θα είναι φαλκιδευμένη όπως η παρούσα. Δεν αρκεί να τιμωρήσουμε διά της αποχής, του άκυρου ή του λευκού την γενικευμένη υποκρισία. Χρειάζεται να τολμήσουμε προτάσεις, να διακινδυνεύσουμε νέες συλλογικότητες, ν’ αναμετρηθούμε με την κατεστημένη ευτέλεια, παραμερίζοντας τις όποιες ιδιαιτερότητες μας κρατούν διασπασμένους επ’ ωφελεία του συστήματος. Συνελόντι ειπείν, αν δεν επιστρέψει η πολιτική, όπως την ορίσαμε προοιμιακώς, αν η ζύμη δεν φουσκώσει, θα παρακολουθήσουμε σε απευθείας σύνδεση δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα το τέλος της Δημοκρατίας. Και με την συνέργειά μας θα έχουμε, βεβαίως, κερδίσει το πολυθρύλητο δεκαλεπτάκι δημοσιότητας που μας αντιστοιχεί.
Αυτό όμως θέλουμε στ’ αλήθεια;

τ.15 Χειμώνας 2009


Δειλοί µοιραίοι κι άβουλοι

Εάν συμφωνούμε ότι η πολιτική είναι ο σεβασμός στην Ιστορία, η πρόβλεψη και ο σχεδιασμός του μέλλοντος, το άθλημα διακονίας του κοινού συμφέροντος, η ανυστερόβουλη λαχτάρα της έγνοιας και της προσφοράς, τότε τα κόμματα είναι οι αναιδείς συντεχνίες που όχι μόνο δεν προάγουν, αλλά πασιφανώς διασύρουν την πολιτική. Γι’ αυτό αντί της πολιτικής κυριαρχεί η μασκαράτα της μικροπολιτικής αναπηρίας, της λομικής οικογενειοκρατίας, της εκμαυλιστικής ημετεροκρατίας, της τραμπουκικής μετριοκρατίας. Στους στοιχειωδώς πολιτικά εγγράμματους είναι ξεκάθαρο ότι οι υπάρχοντες κομματικοί σχηματισμοί είναι ευνουχισμένες θεραπαινίδες αυτής της παρακμής κι όχι τολμητίες ανατροπείς της. Ξεκάθαρο επίσης είναι ότι το πολιτικό σύστημα της Μεταπολίτευσης, έχει καταρρεύσει υπό το βάρος της εξόφθαλμης αδυναμίας του να διαχειριστεί τα σκάνδαλα και τους σκανδαλοποιούς, που το συντήρησαν μέχρι σήμερα. Μαζί του έχει καταρρεύσει όλος ο κρατικός μηχανισμός που έχει μεταβληθεί σε αργόμισθη παραδουλεύτρα του κομματικού παρακράτους. Το συντηρούν, εκ των ενόντων, στη ζωή ο σχεδόν πάνδημος ωχαδελφισμός και ο «πολιτικός» τσαρλατανισμός όσων ψωμίζονται απ’ αυτό. Κοντά στις χρόνιες αδυναμίες του κομματικού στρατού κατοχής, που παριστάνει την δημοσιοϋπαλληλία, βλέπουμε μια «δικαιοσύνη», στην οποία πλεονάζουν οι πομφόλυγες και πρυτανεύει η ατιμωρησία.

Η όλως ψευδεπίγραφη και κολοβή δημοκρατία μας δεν έχει ένα απλό πρόβλημα αντιπροσωπευτικότητας. Βρίσκεται, εδώ και καιρό, υπό την ξεκάθαρη κηδεμονία των αεριτζήδων εργολάβων του Δημοσίου, η οποία εκ περιτροπής χλευάζει ή ελέγχει τους θεσμούς και τους λακέδες που τους εκφυλίζουν, παραβιάζοντας απροσχημάτιστα πλέον το ίδιο το Σύνταγμα. Αιχμή του δόρατος τα κοινωνικά ανεξέλεγκτα Μ.Μ.Ε. Η κυριαρχία τους στον δημόσιο και ιδιωτικό βίο δεν χειραγωγεί απλώς την κοινή γνώμη, αλλά προάγει την μαζική εξηλιθίωση, που συναινεί με την αγελαία και κραυγαλέα σιωπή της σε μια εκούσια ειλωτεία. Όμως, παρά τον εθισμό στην στρεψοδικία, δεν μπορούν η γενικευμένη αποδόμηση και η γενική χρεωκοπία να χωρέσουν κάτω απ’ το ευρύχωρο χαλί της επίπλαστης ευμάρειας και αυτοπροαίρετης υποκρισίας. Γι’ αυτό και ο πολιτικός κόσμος της χώρας, υπό την καθοδήγηση των μαφιόζων εργοδοτών του, οργανώνει την ανασύνταξή του, επιδιώκοντας να παρουσιάσει ως λύση την ψυμιθιωμένη ολιγότητά του. Επιστρατεύει επί τούτου ηττημένους ανθρώπους και ηττημένες ιδέες, για να παραταθεί ο βίος του και να συντηρηθούν τα προνόμιά του.

Μπορούμε βεβαίως να παραμυθιαζόμαστε και να διασκεδάζουμε τον συμπλεγματικό ευρωεπαρχιωτισμό μας –για πόσο ακόμη;- με τα δημοκοπικά φληναφήματα περί «ισχυρής Ελλάδας» αλλά γεγονός είναι ότι ποτέ η χώρα δεν είχε βρεθεί σε τέτοια ανυποληψία. Το κρατίδιο των Σκοπίων περιφρονεί το κρατίδιο Αθηνών – Μυκόνου, που αβροφρόνως, πρωτοστατεί στην είσοδο της Τουρκίας στην Ε.Ε. σαν να μην έγινε ποτέ εισβολή στην Κύπρο και σαν να μην έχουμε κατοχή στην Μεγαλόνησο. Βορείως, στο Κοσσυφοπέδιο, ερήμην των ισχυρών (τρομάρα μας!) της περιοχής γίνεται δοκιμή για τα επόμενα Κοσσυφοπέδια των Βαλκανίων, όσο η Τουρκία ετοιμάζεται στην Θράκη.

Στο εσωτερικό υπάρχει μια πρωτόγνωρη δημογραφική κρίση, μια δρομαία υποχώρηση του κοινωνικού κράτους, μια απροκάλυπτη καταλήστευση και κατασπατάληση της δημόσιας περιουσίας. Όσο η χώρα υποκλέπτεται και ο άνομος πλουτισμός κυριαρχεί, όσο ο πολίτης αποξενώνεται από την πολιτική κι εθίζεται στον κατεστημένο κρετινισμό, τόσο η “κοινωνία” ασελγεί, κατ’ εξακολούθηση και παντοιοτρόπως, στο φυσικό και ιστορικό τοπίο αυξάνοντας εκ παραλλήλου την παραισθησιογόνο παχυδερμία της, ομού με το δημόσιο και ιδιωτικό χρέος.

Aλλά με λαφυραγώγηση και φενακισμούς μπορεί να επιβιώνει ευχαιρώς η ευάριθμη τσογλαναρία που ελέγχει τον δημόσιο βίο, δεν συγκροτείται όμως κοινωνία και πολύ περισσότερο δεν παράγεται πολιτική. Αλλά γι’ αυτά θα συνεχίσουμε την επόμενη φορά.

τ. 14, φθινόπωρο 2008

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου