Διότι τι περισσότερο θέλεις αν έχεις ήδη κάνει καλό σε άνθρωπο ;
Δεν σου αρκεί ότι έπραξες σύμφωνα με την φύση σου, αλλά ζητάς και αμοιβή γι αυτό ; Είναι σαν τα μάτια να ζητούν αμοιβή επειδή βλέπουν και τα πόδια επειδή βαδίζουν.
Μάρκος Αυρήλιος (Ρωμαίος αυτοκράτωρ και Στωικός φιλόσοφος , 2ος μΧ αι ), Τα εις εαυτόν, Θ΄, 42.
--------------------------------------------------
Στο κελί, στο μοναστήρι, στη συναγωγή
κάποιοι ονειρεύονται τον παράδεισο κι άλλοι τρέμουν την κόλαση.
Αλλά κανένας που πραγματικά γνωρίζει τα μυστικά του Θεού του
δεν έχει φυτέψει σπόρους σαν κι αυτούς μες την καρδιά του.
Ομάρ Καγιάμ, Πέρσης ποιητής , 11ος μΧ αι.
---------------------------------------------------
Θεέ μου, έλεγε τώρα ο Φραγκίσκος , αν σε αγαπώ γιατί θέλω να με βάλεις στην Παράδεισο, πέψε τον άγγελο σου με τη ρομφαία να μου κλείσει την πόρτα ΄ αν σε αγαπώ γιατί φοβούμαι την Κόλαση, ρίξε με στην Κόλαση ΄ μα αν σε αγαπώ για σένα, για σένα μονάχα, άνοιξε την αγκαλιά σου και δέξου με.
Νίκος Καζαντζάκης, Ο Φτωχούλης του Θεού, σελ. 126
Παρασκευή 29 Μαΐου 2009
Σάββατο 23 Μαΐου 2009
περιοδικό manifesto
Από το περιοδικό manifesto
http://grmanifesto.wordpress.com/%ce%b1%cf%85%cf%84%ce%bf%cf%80%ce%b1%cf%81%ce%bf%cf%85%cf%83%ce%b9%ce%b1%cf%83%ce%b7/
Στην σελίδα αυτή φιλοξενούνται με αντίστροφη χρονολογική σειρά τα εκδοτικά σημειώματα του Θεόδωρου Ε. Παντούλα
Όλα αυτά είναι πολύ ωραία και πολύ αληθινά αλλά δεν είναι έντιμο ούτε να έχουμε ούτε να συντηρούμε υστερόβουλες αυταπάτες. Εξηγούμαι: Στην πραγματικότητα, και παρά τα δημοσκοπικά ευρήματα, δεν υπάρχουν εκείνες οι κοινωνικές δυνάμεις που θα απαντήσουν στο πρόβλημα διότι οι υπάρχουσες είναι αυτές ακριβώς που το συντηρούν με την αχαλίνωτη ιδιοτέλειά τους. Οι δυνατότητες της πολιτικής ανταλλάχθηκαν προ πολλού με το αλισβερίσι των μικρών ή μεγάλων εκδουλεύσεων. Μ’ άλλα λόγια ο εσμός των θεριακλήδων που μας περιβάλλει, αιτείται συμμετοχή στο μάσημα, όχι πολιτική ανατροπή. Η καθολική πολιτική διαφθορά υπάρχει όσο της το επιτρέπει η καθολικευμένη κοινωνική διαφθορά. Οι Έλληνες υπήκοοι, δυστυχώς, δεν αποτελούν κοινωνία πολιτών αλλά πελάτες αυτής της αρνησιπάτριδος αθλιότητας. Είναι μονάδες ακκιζόμενων καταναλωτών, υπό τηλεοπτική και τραπεζική ομηρία, που δυσφορούν και φωνασκούν κάθε φορά που μειώνεται η αγοραστική τους αυταπάτη. Μιλάμε γι’ ανεπίγνωστη αλλοτρίωση. Γι’ αυτό μπορεί να κομπάζει για το ανοίκειο παρελθόν και να οικειώνεται με ευχέρεια και λαχτάρα την τρέχουσα ευτέλεια, την οποία ανοήτως λογαριάζει για “πρόοδο“ και “εκσυγχρονισμό“. Η επίκληση και η προσφυγή σ’ αυτή την υποτιθέμενη κοινωνία πολιτών, που για την ώρα στριμώχνεται για να σταυλίσει και να εμπορευτεί την αξιοπρέπειά της, όταν δεν είναι αισχρός λαϊκισμός, είναι ασύγγνωστη αφέλεια. Στενάχωρη η επισήμανση αλλά επιβεβλημένη, νομίζω, η υπόμνησή της.
Ο τόπος και οι ζωές μας, κατά την γνώμη μου, δεν χρειάζονται απλώς ένα νέο ή αναπαλαιωμένο κόμμα ή απόκομμα. Το πρόβλημα δεν είναι διαχειριστικό. Να φύγουν οι άχρηστοι που μας τυραννούν και να κατασκηνώσουν οι χρηστοί που θα νας υπηρετούν! Το πρόβλημα είναι πολύ βαθύτερο κι έχει να κάνει με την αυτοσυνειδησία και την υπό διωγμό ταυτότητα του νέου ελληνισμού. Δεν μπορεί εσαεί να παριστάνουμε τα ασπόνδυλα μαλάκια. Εκτός από την απελπισία υπάρχει ωστόσο και η μαγιά. Άνθρωποι με φρόνηση και φρόνημα, αλλά καθόλου φρονιμάδα.
Αυτό που αυθωρεί και παραχρήμα χρειαζόμαστε είναι να προχωρήσουμε χωρίς εκπτώσεις στη συγκρότηση ενός κινήματος παιδείας και πολιτικής αγωγής που, αφού αντιπαλαίψει την εργολαβική μαφία που λεηλατεί τον τόπο, ίσως καταφέρει μακροπρόθεσμα να υποσκελίσει την ενδημική αφασία, να ανατρέψει τον τριτοκοσμικό συγκεντρωτισμό και να επιτρέψει την επιστροφή στην πόλη, στους πολίτες, τον πολιτισμό της πολιτικής και σε μορφές κοινοτικής και περιφερειακής αυτοκυβέρνησης. Ίσως τότε ο νέος Ελληνισμός πάψει να παράγει αδιαντροπιά.
Μέχρι όμως να υπάρξει ένα νέο, όντως πολιτικό, υποκείμενο η πιο υπεύθυνη πολιτική μας πράξη έναντι του κυρίαρχου απολιτικού πρωτογονισμού είναι η πολιτική εγρήγορση. Να καταμετρηθεί, επιτέλους, το πολιτικά άστεγο κοινωνικό σώμα. Και αυτός, νομίζω, θα πρέπει να είναι ο πρωταρχικός στόχος των έντιμων πολιτών: η στέρηση της νομιμοποίησης στους υπηρέτες της επιχειρηματικής λωποδυσίας. Διαφορετικά θα έχουμε κατορθώσει ένα νέο αστόχημα. Μια νέα μεταπολίτευση που θα είναι φαλκιδευμένη όπως η παρούσα. Δεν αρκεί να τιμωρήσουμε διά της αποχής, του άκυρου ή του λευκού την γενικευμένη υποκρισία. Χρειάζεται να τολμήσουμε προτάσεις, να διακινδυνεύσουμε νέες συλλογικότητες, ν’ αναμετρηθούμε με την κατεστημένη ευτέλεια, παραμερίζοντας τις όποιες ιδιαιτερότητες μας κρατούν διασπασμένους επ’ ωφελεία του συστήματος. Συνελόντι ειπείν, αν δεν επιστρέψει η πολιτική, όπως την ορίσαμε προοιμιακώς, αν η ζύμη δεν φουσκώσει, θα παρακολουθήσουμε σε απευθείας σύνδεση δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα το τέλος της Δημοκρατίας. Και με την συνέργειά μας θα έχουμε, βεβαίως, κερδίσει το πολυθρύλητο δεκαλεπτάκι δημοσιότητας που μας αντιστοιχεί.
Αυτό όμως θέλουμε στ’ αλήθεια;
τ.15 Χειμώνας 2009
Δειλοί µοιραίοι κι άβουλοι
Εάν συμφωνούμε ότι η πολιτική είναι ο σεβασμός στην Ιστορία, η πρόβλεψη και ο σχεδιασμός του μέλλοντος, το άθλημα διακονίας του κοινού συμφέροντος, η ανυστερόβουλη λαχτάρα της έγνοιας και της προσφοράς, τότε τα κόμματα είναι οι αναιδείς συντεχνίες που όχι μόνο δεν προάγουν, αλλά πασιφανώς διασύρουν την πολιτική. Γι’ αυτό αντί της πολιτικής κυριαρχεί η μασκαράτα της μικροπολιτικής αναπηρίας, της λομικής οικογενειοκρατίας, της εκμαυλιστικής ημετεροκρατίας, της τραμπουκικής μετριοκρατίας. Στους στοιχειωδώς πολιτικά εγγράμματους είναι ξεκάθαρο ότι οι υπάρχοντες κομματικοί σχηματισμοί είναι ευνουχισμένες θεραπαινίδες αυτής της παρακμής κι όχι τολμητίες ανατροπείς της. Ξεκάθαρο επίσης είναι ότι το πολιτικό σύστημα της Μεταπολίτευσης, έχει καταρρεύσει υπό το βάρος της εξόφθαλμης αδυναμίας του να διαχειριστεί τα σκάνδαλα και τους σκανδαλοποιούς, που το συντήρησαν μέχρι σήμερα. Μαζί του έχει καταρρεύσει όλος ο κρατικός μηχανισμός που έχει μεταβληθεί σε αργόμισθη παραδουλεύτρα του κομματικού παρακράτους. Το συντηρούν, εκ των ενόντων, στη ζωή ο σχεδόν πάνδημος ωχαδελφισμός και ο «πολιτικός» τσαρλατανισμός όσων ψωμίζονται απ’ αυτό. Κοντά στις χρόνιες αδυναμίες του κομματικού στρατού κατοχής, που παριστάνει την δημοσιοϋπαλληλία, βλέπουμε μια «δικαιοσύνη», στην οποία πλεονάζουν οι πομφόλυγες και πρυτανεύει η ατιμωρησία.
Η όλως ψευδεπίγραφη και κολοβή δημοκρατία μας δεν έχει ένα απλό πρόβλημα αντιπροσωπευτικότητας. Βρίσκεται, εδώ και καιρό, υπό την ξεκάθαρη κηδεμονία των αεριτζήδων εργολάβων του Δημοσίου, η οποία εκ περιτροπής χλευάζει ή ελέγχει τους θεσμούς και τους λακέδες που τους εκφυλίζουν, παραβιάζοντας απροσχημάτιστα πλέον το ίδιο το Σύνταγμα. Αιχμή του δόρατος τα κοινωνικά ανεξέλεγκτα Μ.Μ.Ε. Η κυριαρχία τους στον δημόσιο και ιδιωτικό βίο δεν χειραγωγεί απλώς την κοινή γνώμη, αλλά προάγει την μαζική εξηλιθίωση, που συναινεί με την αγελαία και κραυγαλέα σιωπή της σε μια εκούσια ειλωτεία. Όμως, παρά τον εθισμό στην στρεψοδικία, δεν μπορούν η γενικευμένη αποδόμηση και η γενική χρεωκοπία να χωρέσουν κάτω απ’ το ευρύχωρο χαλί της επίπλαστης ευμάρειας και αυτοπροαίρετης υποκρισίας. Γι’ αυτό και ο πολιτικός κόσμος της χώρας, υπό την καθοδήγηση των μαφιόζων εργοδοτών του, οργανώνει την ανασύνταξή του, επιδιώκοντας να παρουσιάσει ως λύση την ψυμιθιωμένη ολιγότητά του. Επιστρατεύει επί τούτου ηττημένους ανθρώπους και ηττημένες ιδέες, για να παραταθεί ο βίος του και να συντηρηθούν τα προνόμιά του.
Μπορούμε βεβαίως να παραμυθιαζόμαστε και να διασκεδάζουμε τον συμπλεγματικό ευρωεπαρχιωτισμό μας –για πόσο ακόμη;- με τα δημοκοπικά φληναφήματα περί «ισχυρής Ελλάδας» αλλά γεγονός είναι ότι ποτέ η χώρα δεν είχε βρεθεί σε τέτοια ανυποληψία. Το κρατίδιο των Σκοπίων περιφρονεί το κρατίδιο Αθηνών – Μυκόνου, που αβροφρόνως, πρωτοστατεί στην είσοδο της Τουρκίας στην Ε.Ε. σαν να μην έγινε ποτέ εισβολή στην Κύπρο και σαν να μην έχουμε κατοχή στην Μεγαλόνησο. Βορείως, στο Κοσσυφοπέδιο, ερήμην των ισχυρών (τρομάρα μας!) της περιοχής γίνεται δοκιμή για τα επόμενα Κοσσυφοπέδια των Βαλκανίων, όσο η Τουρκία ετοιμάζεται στην Θράκη.
Στο εσωτερικό υπάρχει μια πρωτόγνωρη δημογραφική κρίση, μια δρομαία υποχώρηση του κοινωνικού κράτους, μια απροκάλυπτη καταλήστευση και κατασπατάληση της δημόσιας περιουσίας. Όσο η χώρα υποκλέπτεται και ο άνομος πλουτισμός κυριαρχεί, όσο ο πολίτης αποξενώνεται από την πολιτική κι εθίζεται στον κατεστημένο κρετινισμό, τόσο η “κοινωνία” ασελγεί, κατ’ εξακολούθηση και παντοιοτρόπως, στο φυσικό και ιστορικό τοπίο αυξάνοντας εκ παραλλήλου την παραισθησιογόνο παχυδερμία της, ομού με το δημόσιο και ιδιωτικό χρέος.
Aλλά με λαφυραγώγηση και φενακισμούς μπορεί να επιβιώνει ευχαιρώς η ευάριθμη τσογλαναρία που ελέγχει τον δημόσιο βίο, δεν συγκροτείται όμως κοινωνία και πολύ περισσότερο δεν παράγεται πολιτική. Αλλά γι’ αυτά θα συνεχίσουμε την επόμενη φορά.
τ. 14, φθινόπωρο 2008
http://grmanifesto.wordpress.com/%ce%b1%cf%85%cf%84%ce%bf%cf%80%ce%b1%cf%81%ce%bf%cf%85%cf%83%ce%b9%ce%b1%cf%83%ce%b7/
Στην σελίδα αυτή φιλοξενούνται με αντίστροφη χρονολογική σειρά τα εκδοτικά σημειώματα του Θεόδωρου Ε. Παντούλα
Δειλοί μοιραίοι και άβουλοι (ΙΙ)
Στο περιθώριο της κεντρικής πολιτικής σκηνής, κι ενίοτε στο ημίφως της, ετερόκλητα πρόσωπα και ομάδες προσπαθούν, ή ακριβέστερα επί του παρόντος ακαταπαύστως φλυαρούν, για την ανάγκη δημιουργίας ενός νέου πολιτικού σχηματισμού, που εκτός από την όχι και τόσο διάχυτη δυσφορία, θα στεγάσει νέες αντιλήψεις και πρακτικές. Αυτό το πολιτικό υποκείμενο -λένε- θα πρέπει να συγκροτηθεί από τους έως σήμερα παροπλισμένους ανθρώπους και όχι από τα κουρασμένα παλικάρια του παλαιοκομματισμού, που αναζητούν τρόπο να ξεπλύνουν τις δικές τους ανομίες για το τέλμα στο οποίο έχουμε περιέλθει. Ήρθε η ώρα της πολυθρύλητης κοινωνίας των πολιτών. “Δεν είναι δα όλοι παρατρεχάμενοι του συστήματος”. “Το νέο πολιτικό πρόταγμα θα προχωρήσει”, λένε, “όχι απλώς σε αμφισβήτηση αλλά σε ρήξη με την συμμορία του επιχειρηματικού/κομματικού κατεστημένου και εν συνεχεία θα δημιουργήσει προϋποθέσεις αξιοπρέπειας, που θα επαναθεμελιώσουν το κράτος, που θα αναμορφώσουν την εκπαίδευση, που θα παράξουν πολιτική στην θέση της αναίσχυντης και ιταμής συνθηκολόγησης με την αδιαντροπιά και τον βανδαλισμό της ιδιώτευσης”.Όλα αυτά είναι πολύ ωραία και πολύ αληθινά αλλά δεν είναι έντιμο ούτε να έχουμε ούτε να συντηρούμε υστερόβουλες αυταπάτες. Εξηγούμαι: Στην πραγματικότητα, και παρά τα δημοσκοπικά ευρήματα, δεν υπάρχουν εκείνες οι κοινωνικές δυνάμεις που θα απαντήσουν στο πρόβλημα διότι οι υπάρχουσες είναι αυτές ακριβώς που το συντηρούν με την αχαλίνωτη ιδιοτέλειά τους. Οι δυνατότητες της πολιτικής ανταλλάχθηκαν προ πολλού με το αλισβερίσι των μικρών ή μεγάλων εκδουλεύσεων. Μ’ άλλα λόγια ο εσμός των θεριακλήδων που μας περιβάλλει, αιτείται συμμετοχή στο μάσημα, όχι πολιτική ανατροπή. Η καθολική πολιτική διαφθορά υπάρχει όσο της το επιτρέπει η καθολικευμένη κοινωνική διαφθορά. Οι Έλληνες υπήκοοι, δυστυχώς, δεν αποτελούν κοινωνία πολιτών αλλά πελάτες αυτής της αρνησιπάτριδος αθλιότητας. Είναι μονάδες ακκιζόμενων καταναλωτών, υπό τηλεοπτική και τραπεζική ομηρία, που δυσφορούν και φωνασκούν κάθε φορά που μειώνεται η αγοραστική τους αυταπάτη. Μιλάμε γι’ ανεπίγνωστη αλλοτρίωση. Γι’ αυτό μπορεί να κομπάζει για το ανοίκειο παρελθόν και να οικειώνεται με ευχέρεια και λαχτάρα την τρέχουσα ευτέλεια, την οποία ανοήτως λογαριάζει για “πρόοδο“ και “εκσυγχρονισμό“. Η επίκληση και η προσφυγή σ’ αυτή την υποτιθέμενη κοινωνία πολιτών, που για την ώρα στριμώχνεται για να σταυλίσει και να εμπορευτεί την αξιοπρέπειά της, όταν δεν είναι αισχρός λαϊκισμός, είναι ασύγγνωστη αφέλεια. Στενάχωρη η επισήμανση αλλά επιβεβλημένη, νομίζω, η υπόμνησή της.
Ο τόπος και οι ζωές μας, κατά την γνώμη μου, δεν χρειάζονται απλώς ένα νέο ή αναπαλαιωμένο κόμμα ή απόκομμα. Το πρόβλημα δεν είναι διαχειριστικό. Να φύγουν οι άχρηστοι που μας τυραννούν και να κατασκηνώσουν οι χρηστοί που θα νας υπηρετούν! Το πρόβλημα είναι πολύ βαθύτερο κι έχει να κάνει με την αυτοσυνειδησία και την υπό διωγμό ταυτότητα του νέου ελληνισμού. Δεν μπορεί εσαεί να παριστάνουμε τα ασπόνδυλα μαλάκια. Εκτός από την απελπισία υπάρχει ωστόσο και η μαγιά. Άνθρωποι με φρόνηση και φρόνημα, αλλά καθόλου φρονιμάδα.
Αυτό που αυθωρεί και παραχρήμα χρειαζόμαστε είναι να προχωρήσουμε χωρίς εκπτώσεις στη συγκρότηση ενός κινήματος παιδείας και πολιτικής αγωγής που, αφού αντιπαλαίψει την εργολαβική μαφία που λεηλατεί τον τόπο, ίσως καταφέρει μακροπρόθεσμα να υποσκελίσει την ενδημική αφασία, να ανατρέψει τον τριτοκοσμικό συγκεντρωτισμό και να επιτρέψει την επιστροφή στην πόλη, στους πολίτες, τον πολιτισμό της πολιτικής και σε μορφές κοινοτικής και περιφερειακής αυτοκυβέρνησης. Ίσως τότε ο νέος Ελληνισμός πάψει να παράγει αδιαντροπιά.
Μέχρι όμως να υπάρξει ένα νέο, όντως πολιτικό, υποκείμενο η πιο υπεύθυνη πολιτική μας πράξη έναντι του κυρίαρχου απολιτικού πρωτογονισμού είναι η πολιτική εγρήγορση. Να καταμετρηθεί, επιτέλους, το πολιτικά άστεγο κοινωνικό σώμα. Και αυτός, νομίζω, θα πρέπει να είναι ο πρωταρχικός στόχος των έντιμων πολιτών: η στέρηση της νομιμοποίησης στους υπηρέτες της επιχειρηματικής λωποδυσίας. Διαφορετικά θα έχουμε κατορθώσει ένα νέο αστόχημα. Μια νέα μεταπολίτευση που θα είναι φαλκιδευμένη όπως η παρούσα. Δεν αρκεί να τιμωρήσουμε διά της αποχής, του άκυρου ή του λευκού την γενικευμένη υποκρισία. Χρειάζεται να τολμήσουμε προτάσεις, να διακινδυνεύσουμε νέες συλλογικότητες, ν’ αναμετρηθούμε με την κατεστημένη ευτέλεια, παραμερίζοντας τις όποιες ιδιαιτερότητες μας κρατούν διασπασμένους επ’ ωφελεία του συστήματος. Συνελόντι ειπείν, αν δεν επιστρέψει η πολιτική, όπως την ορίσαμε προοιμιακώς, αν η ζύμη δεν φουσκώσει, θα παρακολουθήσουμε σε απευθείας σύνδεση δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα το τέλος της Δημοκρατίας. Και με την συνέργειά μας θα έχουμε, βεβαίως, κερδίσει το πολυθρύλητο δεκαλεπτάκι δημοσιότητας που μας αντιστοιχεί.
Αυτό όμως θέλουμε στ’ αλήθεια;
τ.15 Χειμώνας 2009
Δειλοί µοιραίοι κι άβουλοι
Εάν συμφωνούμε ότι η πολιτική είναι ο σεβασμός στην Ιστορία, η πρόβλεψη και ο σχεδιασμός του μέλλοντος, το άθλημα διακονίας του κοινού συμφέροντος, η ανυστερόβουλη λαχτάρα της έγνοιας και της προσφοράς, τότε τα κόμματα είναι οι αναιδείς συντεχνίες που όχι μόνο δεν προάγουν, αλλά πασιφανώς διασύρουν την πολιτική. Γι’ αυτό αντί της πολιτικής κυριαρχεί η μασκαράτα της μικροπολιτικής αναπηρίας, της λομικής οικογενειοκρατίας, της εκμαυλιστικής ημετεροκρατίας, της τραμπουκικής μετριοκρατίας. Στους στοιχειωδώς πολιτικά εγγράμματους είναι ξεκάθαρο ότι οι υπάρχοντες κομματικοί σχηματισμοί είναι ευνουχισμένες θεραπαινίδες αυτής της παρακμής κι όχι τολμητίες ανατροπείς της. Ξεκάθαρο επίσης είναι ότι το πολιτικό σύστημα της Μεταπολίτευσης, έχει καταρρεύσει υπό το βάρος της εξόφθαλμης αδυναμίας του να διαχειριστεί τα σκάνδαλα και τους σκανδαλοποιούς, που το συντήρησαν μέχρι σήμερα. Μαζί του έχει καταρρεύσει όλος ο κρατικός μηχανισμός που έχει μεταβληθεί σε αργόμισθη παραδουλεύτρα του κομματικού παρακράτους. Το συντηρούν, εκ των ενόντων, στη ζωή ο σχεδόν πάνδημος ωχαδελφισμός και ο «πολιτικός» τσαρλατανισμός όσων ψωμίζονται απ’ αυτό. Κοντά στις χρόνιες αδυναμίες του κομματικού στρατού κατοχής, που παριστάνει την δημοσιοϋπαλληλία, βλέπουμε μια «δικαιοσύνη», στην οποία πλεονάζουν οι πομφόλυγες και πρυτανεύει η ατιμωρησία.
Η όλως ψευδεπίγραφη και κολοβή δημοκρατία μας δεν έχει ένα απλό πρόβλημα αντιπροσωπευτικότητας. Βρίσκεται, εδώ και καιρό, υπό την ξεκάθαρη κηδεμονία των αεριτζήδων εργολάβων του Δημοσίου, η οποία εκ περιτροπής χλευάζει ή ελέγχει τους θεσμούς και τους λακέδες που τους εκφυλίζουν, παραβιάζοντας απροσχημάτιστα πλέον το ίδιο το Σύνταγμα. Αιχμή του δόρατος τα κοινωνικά ανεξέλεγκτα Μ.Μ.Ε. Η κυριαρχία τους στον δημόσιο και ιδιωτικό βίο δεν χειραγωγεί απλώς την κοινή γνώμη, αλλά προάγει την μαζική εξηλιθίωση, που συναινεί με την αγελαία και κραυγαλέα σιωπή της σε μια εκούσια ειλωτεία. Όμως, παρά τον εθισμό στην στρεψοδικία, δεν μπορούν η γενικευμένη αποδόμηση και η γενική χρεωκοπία να χωρέσουν κάτω απ’ το ευρύχωρο χαλί της επίπλαστης ευμάρειας και αυτοπροαίρετης υποκρισίας. Γι’ αυτό και ο πολιτικός κόσμος της χώρας, υπό την καθοδήγηση των μαφιόζων εργοδοτών του, οργανώνει την ανασύνταξή του, επιδιώκοντας να παρουσιάσει ως λύση την ψυμιθιωμένη ολιγότητά του. Επιστρατεύει επί τούτου ηττημένους ανθρώπους και ηττημένες ιδέες, για να παραταθεί ο βίος του και να συντηρηθούν τα προνόμιά του.
Μπορούμε βεβαίως να παραμυθιαζόμαστε και να διασκεδάζουμε τον συμπλεγματικό ευρωεπαρχιωτισμό μας –για πόσο ακόμη;- με τα δημοκοπικά φληναφήματα περί «ισχυρής Ελλάδας» αλλά γεγονός είναι ότι ποτέ η χώρα δεν είχε βρεθεί σε τέτοια ανυποληψία. Το κρατίδιο των Σκοπίων περιφρονεί το κρατίδιο Αθηνών – Μυκόνου, που αβροφρόνως, πρωτοστατεί στην είσοδο της Τουρκίας στην Ε.Ε. σαν να μην έγινε ποτέ εισβολή στην Κύπρο και σαν να μην έχουμε κατοχή στην Μεγαλόνησο. Βορείως, στο Κοσσυφοπέδιο, ερήμην των ισχυρών (τρομάρα μας!) της περιοχής γίνεται δοκιμή για τα επόμενα Κοσσυφοπέδια των Βαλκανίων, όσο η Τουρκία ετοιμάζεται στην Θράκη.
Στο εσωτερικό υπάρχει μια πρωτόγνωρη δημογραφική κρίση, μια δρομαία υποχώρηση του κοινωνικού κράτους, μια απροκάλυπτη καταλήστευση και κατασπατάληση της δημόσιας περιουσίας. Όσο η χώρα υποκλέπτεται και ο άνομος πλουτισμός κυριαρχεί, όσο ο πολίτης αποξενώνεται από την πολιτική κι εθίζεται στον κατεστημένο κρετινισμό, τόσο η “κοινωνία” ασελγεί, κατ’ εξακολούθηση και παντοιοτρόπως, στο φυσικό και ιστορικό τοπίο αυξάνοντας εκ παραλλήλου την παραισθησιογόνο παχυδερμία της, ομού με το δημόσιο και ιδιωτικό χρέος.
Aλλά με λαφυραγώγηση και φενακισμούς μπορεί να επιβιώνει ευχαιρώς η ευάριθμη τσογλαναρία που ελέγχει τον δημόσιο βίο, δεν συγκροτείται όμως κοινωνία και πολύ περισσότερο δεν παράγεται πολιτική. Αλλά γι’ αυτά θα συνεχίσουμε την επόμενη φορά.
τ. 14, φθινόπωρο 2008
Παρασκευή 15 Μαΐου 2009
Επιστολή Ιωάννη Δούκα Βατάτζη στον Πάπα
Η Ιστορία βρίθει συνομωσιών, εγκλημάτων, και κάθε είδους βρωμιάς. Γι αυτό, κάποιες στιγμές που ο Άνθρωπος σηκώνεται πάνω απ` τα ανθρώπινα γενούν δέος. Αν ψάξει κανείς τις βρίσκει - σκόρπιες και λιγοστές- τόσο στην ελληνική όσο και στην παγκόσμια Ιστορία. Παραθέτω μία απ` αυτές. Η επιστολή του Βατάτζη ( βασιλιά του κράτους της Νίκαιας που δημιουργήθηκε μετά την άλωση του 1204) είναι απάντηση σε επιστολή του πάπα με την οποία ζητούσε να μην ενεργεί ο στρατός της Νίκαιας εχθρικά προς τον Φράγκο βασιλιά της Κωνσταντινούπολης.
Απολαύστε την :
-------------------------------------------------------
Επιστολή Ιωάννη Βατάτση προς τον Πάπα Γρηγόριο Θ’ .
“Ιωάννης εν Χριστώ τω Θεώ πιστός βασιλεύς και αυτοκράτωρ Ρωμαίων ο Δούκας , τω αγιωτάτω πάπα της πρεσβυτέρας Ρώμης Γρηγορίω σωτηρίας και ευχών αίτησιν . Οι αποσταλέντες παρά της σης αγιότητος κομισταί του γράμματος τούτου διετείνοντο ότι είναι της σης αγιότητος , αλλ` η βασιλεία μου αναγνούσα τα γεγραμμένα , δεν ηθέλησε να πιστεύσει ότι είναι σον , αλλ` ανθρώπου ζώντος εν εσχάτη απονοία , έχοντος δε τη ψυχήν πλήρη τύφου και αυθαδείας , διότι πώς να μη υπολάβωμεν τοιούτον τον γράψαντα , απευθυνόμενον εις την βασιλείαν μου , ως ένα των ανωνύμων και αδόξων και αφανών , μη διδαχθέντα εκ της πείρας περί του μεγέθους της αρχής ημών και της δυνάμεως ; Δεν είχομεν χρείαν σοφίας ίνα διαγνώσωμεν τις και ποίος είναι ο σος θρόνος .Εάν έκειτο επί των νεφελών ή μετέωρός που , ίσως υπήρχεν ανάγκη σοφίας μετεωρολογικής προς ανεύρεσίν του , αλλ` επειδή είνε εστηριγμένος επί της γης , και ουδόλως διαφέρει των λοιπών θρόνων , η τούτου γνώσις πρόχειρος είνε τοις πάσι . Και ότι μεν από του ημετέρου γένους η σοφία και το εκ ταύτης αγαθόν ήνθησε και εις άλλους διεδόθη , καλώς είρηται .Πως όμως ηγνοήθη ή και μη αγνοηθέν , πως εσιγήθη , ότι μετά της σοφίας είναι προσκεκληρωμένη εις το γένος ημών παρά του μεγάλου Κωνσταντίνου και η βασιλεία ; Τις αγνοεί ότι και ο κλήρος της διαδοχής εκείνου εις το ημέτερον διέβη γένος, και ότι ημείς είμεθα οι τούτου κληρονόμοι και διάδοχοι ; Έπειτα συ απαιτείς να μη αγνοήσωμεν τον σον θρόνον και τα τούτου προνόμια , αλλά και ημείς έχομεν να ανταπαιτήσωμεν όπως διαβλέψης και γνωρίσεις τα δικαιώματα ημών επί της αρχής και του κράτους της Κωνσταντινουπόλεως , όπερ από του Μεγάλου Κωνσταντίνου επί χιλιετηρίδα παραταθέν ,έφθασεν άχρις ημών .Οι γενάρχαι της βασιλείας μου , οι από του γένους των Δουκών και Κομνηνών, ίνα μη τους άλλους λέγω , τους από γενών Ελληνικών άρξαντας (1) επί πολλάς εκατοστύας ετών την αρχήν κατέσχον της Κωνσταντινουπόλεως , ούς και η της Ρώμης εκκλησία και οι ιεράρχαι προσηγόρευον Ρωμαίων αυτοκράτορας .Πως λοιπόν ημείς φαινόμεθα σοι ότι ουδαμού άρχομεν και βασιλεύομεν , εχειροτονήθη δε παρά σου ο Ιωάννης εκ Βριέννης (Πρετούνας ) ; Τίνος δίκαιον επρυτάνευσενεν τη περιστάσει ταύτη ; Πως η ση τιμία κεφαλή επαινεί την άδικον και πλεονεκτικήν γνώμη , και την ληστρικήν και μιαιφόνον κατάσχεσιν υπό των Λατίνων της Κωνσταντινουπόλεως εν μοίρα τίθεται δικαίου ; Ημείς βιασθέντες μετεκινήθημεν του τόπου , αλλά δεν παραιτούμεθα τα δικαιώματα ημών επί της αρχής και του κράτους της Κωνσταντινουπόλεως. Ο βασιλεύς άρχει και κρατεί έθνους και λαού και πλήθους , ουχί λίθων τε και ξύλων , άτινα αποτελούσι τα τείχη και τα πυργώματα . Το γράμμα σου περιείχε και τούτο ότι κήρυκες της σης τιμιότητος το του σταυρού διήγγειλαν κήρυγμα εις όλον τον κόσμον , και ότι πλήθος ανδρών πολεμιστών έσπευσεν εις εκδίκησιν της Αγίας Γης. Τούτο μαθόντες εχάρημεν και ελπίδων μέστοί γεγόναμεν ότι ούτοι οι εκδικηταί των αγίων τόπων ήθελον αρχίσει την εκδικίαν από της ημετέρας πατρίδος , και ότι ήθελον τιμωρήσει τους αιχμαλωτιστάς αυτής , ως βεβηλώσαντας αγίους οίκους ,ως ενυβρίσαντας θεία σκεύη , και πάσαν ανοσιουργίαν διαπράξαντας κατά χριστιανών . Επειδή όμως το γράμμα ωνόμαζε βασιλέα τον Ιωάννην Βριέννιον της Κωνσταντινουπόλεως και φίλον υιόν της σης τιμιότητος , αλλ` όστις προ πολλού απεβίωσε (2) , και προς βοήθειαν τούτου εστέλλοντο οι νέοι σταυροφόροι , εγελώμεν αναλογιζόμενοι την των αγίων τόπων ειρωνείαν και τα κατά του σταυρού παίγνια . Επειδή δε η ση τιμιότης διά του γράμματος παρακινεί να μη παρενοχλώμεν τον σον φίλον και υιόν Ιωάννην Βριέννιον , καθιστώμεν γνωστόν εις την σην τιμιότητα ότι δεν γνωρίζομεν που γης ή θαλάσσης είνε η επικράτεια αυτού του Ιωάννου .Εάν δε περί Κωνσταντινουπόλεως είνε ο λόγος , δήλον καθιστώμεν και τη ση αγιότητι και πάσι τοις χριστιανοίς , ως ουδέποτε παυσόμεθα μαχόμενοι και πολεμούντες τοις κατέχουσι την Κωνσταντινούπολιν . Ή γαρ αν αδικοίημεν και φύσεως νόμους και πατρίδος θεσμούς , και πατέρων τάφους , και τεμένη θεία και ιερά , ει μη εκ πάσης της ισχύος τούτων ένεκα διαγωνισόμεθα . (3) Εάν δε τις διά τούτο αγανακτή και δυσχεραίνη και οπλίζεται καθ` ημών , έχομεν πως κατά τούτου να αμυνθώμεν , πρώτον μεν διά της βοηθείας του Θεού , έπειτα δε διά των υπαρχόντων και παρ` ημίν αρμάτων και ίππων και πλήθους ανδρών μαχίμων και πολεμιστών , οίτινες πολλάκις επολέμησαν τους σταυροφόρους .Συ δε , ως Χριστού μιμητής , και του των Αποστόλων κορυφαίου διάδοχος , και γνώσιν έχων θείων τε νομίμων ,και των κατ` ανθρώπους θεσμών , θα επαινέσης ημάς υπερμαχούντας της πατρίδος και της εγγενούς αυτή ελευθερίας . Και ταύτα μεν θα συμβώσι κατά το δοκούν τω Θεώ . Η δε βασιλεία μου πάνυ ορέγεται και ποθεί να διασώση το προς την αγίαν της Ρώμης εκκλησίαν προσήκον σέβας , και να τιμά τον θρόνον του κορυφαίου των αποστόλων Πέτρου , και εις την σην αγιότητα να έχη σχέσιν και τάξιν υιού , και να κάμνη όσα εις τιμήν και θεραπείαν αφορώσιν αυτής , μόνον εάν και η ση αγιότης μη παρίδη τα δικαιώματα της ημετέρας βασιλείας , και μη γράφη προς ημάς αφερεπόνως και ιδιωτικώς .Όπως δε διακείμεθα εν ειρήνη προς την σην αγιότητα , την του γράμματος απαιδευσίαν αλύπως υπεδέχθημεν και προς τους κομιστάς αυτού ηπίως προσηνέχθημεν .”
(πηγή: Αντώνιος Μηλιαράκης , Ιστορία του Βασιλείου της Νίκαιας και του Δεσποτάτου της Ηπείρου (1204-1261 ), Leipzig 1898, Ανατύπωση από Διονύσιο Νότη Καραβιά και Ευάγγελο Κωνσταντίνου Λάζο . )
1) Το 1204 θεωρείται ως η αφετηρία γέννησης του νέου Ελληνισμού ( Βλ . Ιστορία του νέου Ελληνισμού , Α. Βακαλόπουλος ).
2) Η επιστολή του Πάπα προς τον Βατάτση γράφτηκε ενώ ο Λατίνος αυτοκράτορας Ιωάννης Βρυένιος ήταν ζωντανός , αλλά έφτασε στην Νίκαια μετά τον θάνατο του Βρυέννιου που πέθανε στις 23 Μαρτίου 1237 .
(3) Οι υπογραμμίσεις δικές μου.
Χαρακτηριστικό της "ποιότητας" του Βατάτζη, είναι ότι μετά το θάνατό του ο λαός του τον αγιοποίησε. Νομίζω είναι πρωτοφανές. Αγιοποιήθηκε απ` το λαό, όχι απ` την Εκκλησία !
Αυθόρμητα, χωρίς κανείς να τους υποχρεώσει, έχτισαν εκκλησιές στο όνομα του αγίου Ιωάννη (Δούκα Βατάτζη), του ελεήμονα.
Απολαύστε την :
-------------------------------------------------------
Επιστολή Ιωάννη Βατάτση προς τον Πάπα Γρηγόριο Θ’ .
“Ιωάννης εν Χριστώ τω Θεώ πιστός βασιλεύς και αυτοκράτωρ Ρωμαίων ο Δούκας , τω αγιωτάτω πάπα της πρεσβυτέρας Ρώμης Γρηγορίω σωτηρίας και ευχών αίτησιν . Οι αποσταλέντες παρά της σης αγιότητος κομισταί του γράμματος τούτου διετείνοντο ότι είναι της σης αγιότητος , αλλ` η βασιλεία μου αναγνούσα τα γεγραμμένα , δεν ηθέλησε να πιστεύσει ότι είναι σον , αλλ` ανθρώπου ζώντος εν εσχάτη απονοία , έχοντος δε τη ψυχήν πλήρη τύφου και αυθαδείας , διότι πώς να μη υπολάβωμεν τοιούτον τον γράψαντα , απευθυνόμενον εις την βασιλείαν μου , ως ένα των ανωνύμων και αδόξων και αφανών , μη διδαχθέντα εκ της πείρας περί του μεγέθους της αρχής ημών και της δυνάμεως ; Δεν είχομεν χρείαν σοφίας ίνα διαγνώσωμεν τις και ποίος είναι ο σος θρόνος .Εάν έκειτο επί των νεφελών ή μετέωρός που , ίσως υπήρχεν ανάγκη σοφίας μετεωρολογικής προς ανεύρεσίν του , αλλ` επειδή είνε εστηριγμένος επί της γης , και ουδόλως διαφέρει των λοιπών θρόνων , η τούτου γνώσις πρόχειρος είνε τοις πάσι . Και ότι μεν από του ημετέρου γένους η σοφία και το εκ ταύτης αγαθόν ήνθησε και εις άλλους διεδόθη , καλώς είρηται .Πως όμως ηγνοήθη ή και μη αγνοηθέν , πως εσιγήθη , ότι μετά της σοφίας είναι προσκεκληρωμένη εις το γένος ημών παρά του μεγάλου Κωνσταντίνου και η βασιλεία ; Τις αγνοεί ότι και ο κλήρος της διαδοχής εκείνου εις το ημέτερον διέβη γένος, και ότι ημείς είμεθα οι τούτου κληρονόμοι και διάδοχοι ; Έπειτα συ απαιτείς να μη αγνοήσωμεν τον σον θρόνον και τα τούτου προνόμια , αλλά και ημείς έχομεν να ανταπαιτήσωμεν όπως διαβλέψης και γνωρίσεις τα δικαιώματα ημών επί της αρχής και του κράτους της Κωνσταντινουπόλεως , όπερ από του Μεγάλου Κωνσταντίνου επί χιλιετηρίδα παραταθέν ,έφθασεν άχρις ημών .Οι γενάρχαι της βασιλείας μου , οι από του γένους των Δουκών και Κομνηνών, ίνα μη τους άλλους λέγω , τους από γενών Ελληνικών άρξαντας (1) επί πολλάς εκατοστύας ετών την αρχήν κατέσχον της Κωνσταντινουπόλεως , ούς και η της Ρώμης εκκλησία και οι ιεράρχαι προσηγόρευον Ρωμαίων αυτοκράτορας .Πως λοιπόν ημείς φαινόμεθα σοι ότι ουδαμού άρχομεν και βασιλεύομεν , εχειροτονήθη δε παρά σου ο Ιωάννης εκ Βριέννης (Πρετούνας ) ; Τίνος δίκαιον επρυτάνευσενεν τη περιστάσει ταύτη ; Πως η ση τιμία κεφαλή επαινεί την άδικον και πλεονεκτικήν γνώμη , και την ληστρικήν και μιαιφόνον κατάσχεσιν υπό των Λατίνων της Κωνσταντινουπόλεως εν μοίρα τίθεται δικαίου ; Ημείς βιασθέντες μετεκινήθημεν του τόπου , αλλά δεν παραιτούμεθα τα δικαιώματα ημών επί της αρχής και του κράτους της Κωνσταντινουπόλεως. Ο βασιλεύς άρχει και κρατεί έθνους και λαού και πλήθους , ουχί λίθων τε και ξύλων , άτινα αποτελούσι τα τείχη και τα πυργώματα . Το γράμμα σου περιείχε και τούτο ότι κήρυκες της σης τιμιότητος το του σταυρού διήγγειλαν κήρυγμα εις όλον τον κόσμον , και ότι πλήθος ανδρών πολεμιστών έσπευσεν εις εκδίκησιν της Αγίας Γης. Τούτο μαθόντες εχάρημεν και ελπίδων μέστοί γεγόναμεν ότι ούτοι οι εκδικηταί των αγίων τόπων ήθελον αρχίσει την εκδικίαν από της ημετέρας πατρίδος , και ότι ήθελον τιμωρήσει τους αιχμαλωτιστάς αυτής , ως βεβηλώσαντας αγίους οίκους ,ως ενυβρίσαντας θεία σκεύη , και πάσαν ανοσιουργίαν διαπράξαντας κατά χριστιανών . Επειδή όμως το γράμμα ωνόμαζε βασιλέα τον Ιωάννην Βριέννιον της Κωνσταντινουπόλεως και φίλον υιόν της σης τιμιότητος , αλλ` όστις προ πολλού απεβίωσε (2) , και προς βοήθειαν τούτου εστέλλοντο οι νέοι σταυροφόροι , εγελώμεν αναλογιζόμενοι την των αγίων τόπων ειρωνείαν και τα κατά του σταυρού παίγνια . Επειδή δε η ση τιμιότης διά του γράμματος παρακινεί να μη παρενοχλώμεν τον σον φίλον και υιόν Ιωάννην Βριέννιον , καθιστώμεν γνωστόν εις την σην τιμιότητα ότι δεν γνωρίζομεν που γης ή θαλάσσης είνε η επικράτεια αυτού του Ιωάννου .Εάν δε περί Κωνσταντινουπόλεως είνε ο λόγος , δήλον καθιστώμεν και τη ση αγιότητι και πάσι τοις χριστιανοίς , ως ουδέποτε παυσόμεθα μαχόμενοι και πολεμούντες τοις κατέχουσι την Κωνσταντινούπολιν . Ή γαρ αν αδικοίημεν και φύσεως νόμους και πατρίδος θεσμούς , και πατέρων τάφους , και τεμένη θεία και ιερά , ει μη εκ πάσης της ισχύος τούτων ένεκα διαγωνισόμεθα . (3) Εάν δε τις διά τούτο αγανακτή και δυσχεραίνη και οπλίζεται καθ` ημών , έχομεν πως κατά τούτου να αμυνθώμεν , πρώτον μεν διά της βοηθείας του Θεού , έπειτα δε διά των υπαρχόντων και παρ` ημίν αρμάτων και ίππων και πλήθους ανδρών μαχίμων και πολεμιστών , οίτινες πολλάκις επολέμησαν τους σταυροφόρους .Συ δε , ως Χριστού μιμητής , και του των Αποστόλων κορυφαίου διάδοχος , και γνώσιν έχων θείων τε νομίμων ,και των κατ` ανθρώπους θεσμών , θα επαινέσης ημάς υπερμαχούντας της πατρίδος και της εγγενούς αυτή ελευθερίας . Και ταύτα μεν θα συμβώσι κατά το δοκούν τω Θεώ . Η δε βασιλεία μου πάνυ ορέγεται και ποθεί να διασώση το προς την αγίαν της Ρώμης εκκλησίαν προσήκον σέβας , και να τιμά τον θρόνον του κορυφαίου των αποστόλων Πέτρου , και εις την σην αγιότητα να έχη σχέσιν και τάξιν υιού , και να κάμνη όσα εις τιμήν και θεραπείαν αφορώσιν αυτής , μόνον εάν και η ση αγιότης μη παρίδη τα δικαιώματα της ημετέρας βασιλείας , και μη γράφη προς ημάς αφερεπόνως και ιδιωτικώς .Όπως δε διακείμεθα εν ειρήνη προς την σην αγιότητα , την του γράμματος απαιδευσίαν αλύπως υπεδέχθημεν και προς τους κομιστάς αυτού ηπίως προσηνέχθημεν .”
(πηγή: Αντώνιος Μηλιαράκης , Ιστορία του Βασιλείου της Νίκαιας και του Δεσποτάτου της Ηπείρου (1204-1261 ), Leipzig 1898, Ανατύπωση από Διονύσιο Νότη Καραβιά και Ευάγγελο Κωνσταντίνου Λάζο . )
1) Το 1204 θεωρείται ως η αφετηρία γέννησης του νέου Ελληνισμού ( Βλ . Ιστορία του νέου Ελληνισμού , Α. Βακαλόπουλος ).
2) Η επιστολή του Πάπα προς τον Βατάτση γράφτηκε ενώ ο Λατίνος αυτοκράτορας Ιωάννης Βρυένιος ήταν ζωντανός , αλλά έφτασε στην Νίκαια μετά τον θάνατο του Βρυέννιου που πέθανε στις 23 Μαρτίου 1237 .
(3) Οι υπογραμμίσεις δικές μου.
Χαρακτηριστικό της "ποιότητας" του Βατάτζη, είναι ότι μετά το θάνατό του ο λαός του τον αγιοποίησε. Νομίζω είναι πρωτοφανές. Αγιοποιήθηκε απ` το λαό, όχι απ` την Εκκλησία !
Αυθόρμητα, χωρίς κανείς να τους υποχρεώσει, έχτισαν εκκλησιές στο όνομα του αγίου Ιωάννη (Δούκα Βατάτζη), του ελεήμονα.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)