Περί κοινών νημάτων και πορφύρας

Γιατί εσύ θεωρείς τον εαυτό σου μια απλή κλωστή του χιτώνα. Τι σημαίνει αυτό; Ότι όπως η κλωστή είναι ίδια με όλες τις άλλες του χιτώνα , έτσι κι εσύ φροντίζεις να μη διαφέρεις απ` τους άλλους ανθρώπους. Εγώ όμως θέλω να είμαι η πορφύρα! Το μικρό εκείνο λαμπρό νήμα , που κάνει τα άλλα νήματα του χιτώνα να φαίνονται όμορφα και κομψά . Τι μου λες δηλαδή : «γίνε όμοιος με το πλήθος ;» Μα τότε πως θα παραμείνω πορφύρα ; Αυτά (αυτές τις αλήθειες) είδε και ο Πρίσκος Ελβίδιος και έπραξε ανάλογα. Όταν ο Βεσπασιανός τον διέταξε να μη μπει στην συνεδρίαση της Συγκλήτου του απάντησε : «Είναι στο χέρι σου να με παύσεις από Συγκλητικό, αλλά όσο είμαι Συγκλητικός θα μπαίνω». «Εντάξει, να μπεις , αλλά να μη μιλήσεις» τον διατάζει ο Βεσπασιανός. «Μη με ανακρίνεις και δεν θα μιλήσω» . «Μα αφού ξέρεις ότι πρέπει να σε ανακρίνω». «Τότε και εγώ θα πω ότι θεωρώ σωστό». «Αν μιλήσεις θα σε εκτελέσω». «Γιατί; Είπα ποτέ ότι είμαι αθάνατος; Εσύ θα κάνεις το δικό σου και εγώ το δικό μου. Στο χέρι σου είναι να με εκτελέσεις και στο χερι μου να πεθάνω χωρίς φόβο. Στο χέρι σου να με εξορίσεις και στο δικό μου να φύγω χωρίς λύπη». Σε τι ωφέλησε τον Πρίσκο να είναι μόνος, ένας ; Σε τι ωφελεί η πορφύρα το ιμάτιο ;

Αρριανού, των Επικτήτου διατριβών , Α / β, 17-22


Διαρκούσε η αντιπαράταξη. Από τους δέκα Αθηναίους στρατηγούς κάθε μέρα στρατήγευε ο ένας. Ο Μιλτιάδης περίμενε υπομονετικά την μέρα του και τότε έγινε ο Μαραθώνας.

Κωνσταντίνος Τσάτσος, Η ζωή σε απόσταση, σελ. 64, εκδ των Φίλων


Κάποιος ρώτησε : « Πως θα καταλάβουμε τι ταιριάζει στη προσωπική μας ιδιοσυγκρασία ;»
«Όταν επιτίθεται ένα λιοντάρι» του απάντησε, «πως καταλαβαίνει ο ταύρος την δύναμή του και βγαίνει μπροστά να προστατεύσει όλο το κοπάδι ;»


Αρριανού, των Επικτήτου διατριβών, Α, β, 30