Σβησμένες όλες οι φωτιές οι πλάστρες μες` στη Χώρα. Στην εκκλησιά , στον κλίβανο, στο σπίτι, στ`αργαστήρι, παντού, στο κάστρο, στην καρδιά, τ` αποκαϊδια, οι στάχτες. πάει κι ο ψωμάς , πάει κι ο χαλκιάς, πάει κ` η γυναίκα, πάνε τα παλληκάρια, οι λειτουργοί, και του ρυθμού οι τεχνίτες, του Λόγου και οι προφήτες. Τα χέρια είναι παράλυτα, και τα σφυριά παρμένα και δε σφυροκοπά κανείς τ` άρματα και τ` αλέτρια, κ` η φούχτα κάποιου ζυμωτή λίγο σιτάρι αν κλείσει, δεν βρίσκει την πυρή ψυχή ψωμί για να το κάμη. Κι από κατάκρυα χόβολη μεστή η γωνιά , κι ακόμα και πιο πολύ από την γωνιά που του σπιτιού η καρδιά είναι, κακοκατάντησε η καρδιά του ανθρώπου . Κρίμα. Κρίμα. Σκοτεινό ρέπιο κ` η εκκλησιά , και δίχως πολεμήστρες το κάστρο , και χορτάριασε κ` έγινε βοσκοτόπι. Κι ο μέγας Έρωτας μακριά, και ειν` άβουλος ο άντρας κι άπραχτος, και στο πλάι του χαμοσυρτή η γυναίκα κυρά της έχει τη σκλαβιά και δούλο της το ψέμα. Σβυσμένες όλες οι φωτιές οι πλάστρες μες` στη Χώρα. Τραγούδι των ηρώων! Εμπρός, τραγούδι των ηρώων! απάνου από τ` απόσταχτα , άναψε , ω φλόγα , λάμψε. Κανένα χέρι δε θα ιδής απάνου σου ν` απλώση, να θρέψη σε , να ζεσταθή , να πάρη απ` το θυμό σου, να σπείρη σε στην εκκλησιά , στον κλίβανο, στο σπίτι, να σε φωλιάση στην καρδιά , στο κάστρο, στ` αργαστήρι. Φλόγα, εσύ τότε αβοήθητη κ` έρμη εσύ φλόγα , κρύψου, Και κάμε τη μνημούρι σου τη στάχτη, και μη σβύσεις ! […] Κ. Παλαμάς, Πρόλογος, Η φλογέρα του βασιλιά